Кыргыздардын теңирчилик дининин негизги вазийпасы табиятты ыйык көрүп, ага сыйынуу болуп эсептелет. Алардын сыйырга, кирпиге, сагызганга, бүркүткө, арчага, ак кайыңга сыйынганын чет элдик саякатчылар айтып кетишкен. Бул сыйынуулар эң эски, теңирчиликке чейин деле өздөрү сырын билбес жаратылышка сыйынуунун доорунан бери келаткан болушу да ыктымал.

"Көл" табынуу - Табиятка жана анын кубулуштарына сыйынуу - бул элдин суу жүрөктүгүнөн же мажүрөлүгүнөн чыккан эмес. Муну кыргыздар адамдын денеси менен санаа-дээрин тазартуунун жолу жана айлана-чөйрө менен эриш-аркак, шайкеш жашоо деп билишкен.

Бабаларыбыз "тоо" чыгып, садага чаап, конуп-түнөп, анын ээсине тайынышкан. Сактардын доорунда Теңир Тоодогу «Саймалуу-Таштагы», Алтайдагы, Аглактагы, Монголиядагы Хайт Ценхер үңкүрүндөгү чийме сүрөттөр буга күбө. Илгерки санжыраны, оозеки чыгармаларды жана жазма тарыхты изилдесек, кыргыздар Теңир Tоо, Алай, Алтай, Көгмөн (Саян) тоолоруна тайынышып-сыйынышып, сайраң (майрам) өткөрүшкөн экен.

Байыркы кыргыздар көктө Теңир колдойт деп, Жер Энеде "табият" менен эриш-аркак, шайкеш жашоого, аны ыйык тутууга, андан кудуреттүү, күчтүү ыйык касиетти табууга эзелтен ыклас койгон. Байыркы кыргыздар табият менен дайым бирге болгон, дүйнөнү бүткүл турпаты менен кабыл алган, андан күнү да, түнү да бөүнгөн эмес. Табиятты өзүнөн улук сезген, ага багынган, ага каршы чыкпаган.

"Чуст" - Кыргыздын Түштүгүнүн эли мээрман, мээнеткеч, ал эми жери кооз экенин байыртадан эле Батыш-Чыгыш саякатчылары, изилдөөчүлөрү, тарыхчылары зар какшап келишкен жана жазмаларында калтырышкан. Байыркы доордо эле берекелүү жерди ар түрдүү уруулар байырлап, тиричилик өткөргөнүн азыркы күндүн окумуштуулары тастыктап турат.